Webkitchen

mm

  • Webkitchen
  • Instagram
  • Contact
    • Privacyverklaring
    • Algemene voorwaarden
    • Abonneren
  • Wie is Doris
    • CD Hele dikke olifant
  • Webshop
  • Webkitchen
  • Instagram
  • Contact
    • Privacyverklaring
    • Algemene voorwaarden
    • Abonneren
  • Wie is Doris
    • CD Hele dikke olifant
  • Webshop

Een schrijnend geschenk

12 april 2017 By doris 4 Comments

Ik dacht eigenlijk dat ik dat wel even ging doen: jongste kind uit huis: haar blijmoedig bijstaan en helpen. En wat deden we het goed, wat waren we blij: we hielpen, we regelden, we luisterden, we stonden bij. En dat Lege Nest Syndroom: valt best mee toch?

Het bed werd in elkaar gezet, de lampen hingen, het buro stond, de kleren werden opgevouwd en ik liep met een poetslap en chips en cola. Haar vrienden hielpen met het busje en dingen sjouwen, en na afloop was er champagne op het prachtige anti-kraak dakterras. Kind geïnstalleerd: Hoera! We konden naar huis.

We vierden de vrijheid door ergens willekeurig rechtsaf te slaan en daar wat eten te bestellen. Wat waren we vrij ineens!

Toen naar huis en naar bed. En daar was er ineens een onrustige nacht. Met dromen van vroeger over met ruzie het huis uit gaan en kwaadaardige kamergenootjes. En tenslotte ‘sochtends een kop vol snot en een glazen hoofd.

Wakker worden met een kille streep lentelicht in de slaapkamer. Wat was het stil ineens. De poes kwam gedag zeggen want ze was wat verweesd. Ik lag zwetend in bed. Geen deur van de kamer die openkierde met een hoofd om de hoek: “Hoi mam!” Geen rotzooi in huis.

Ik piepte naar boven en ruimde wat op. Haar kamer was eenzaam en leeg. Twee elastiekjes en een blaadje met aantekeningen, contouren van de kast en een verdwaalde sok. Een pentekening en wat bleke foto’s aan de muur. En toen was er een oorverdovend niks. Ik moest er even van zitten met die kop vol snot en dat glazen hoofd.

Ik begreep het doffe gevoel niet: ze is toch gelukkig, het is toch volbracht, ik kon dit toch goed? En toen wist ik het ineens: Het is voorbij. Het is over. Het kan niet meer overnieuw. En dat deed pijn.

Ik weet niet of ik het goed gedaan heb. Ik heb het in ieder geval geprobeerd. En toen zei ze ‘s middags: “jullie hadden het allebei over hoe jullie zelf zijn weggegaan bij jullie ouders, dan is het toch mooi dat het dit keer wel goed is gegaan? Dat je het over hebt kunnen doen op de goede manier?” Dat was een prachtig schrijnend geschenk.

Filed Under: Berichten

Website voor Zorgboerderij Ons Verlangen

6 oktober 2016 By doris Leave a Comment

Boe!!!

Iedere keer als ik bij Zorgboerderij Ons Verlangen kwam werd ik met boe-geroep ontvangen. Gelukkig niet omdat ze niet enthousiast waren…….

Zorgboerderij Ons Verlangen is een biologisch melkveebedrijf met melkkoeien, schapen, paarden, kippen, geiten, konijnen en varkens. Daarnaast verlenen ze zorg aan ongeveer 40 hulpboeren.

Gebruikmakend van de eigen bestaande middelen (onder andere het logo) heb ik een website gebouwd gecombineerd met een webshop . Deze webshop is gekoppeld aan Ideal.

Voor de bewoners van de Zorgboerderij is het belangrijk dat ze op een visuele manier worden betrokken bij de website en om die reden is de voorpagina ingericht met lekker grote en overzichtelijke blokken. Ze gaan straks zelf aan de slag in de winkel, gecombineerd met het voorraadbeheer van de webshop, en zijn alvast rustig aan begonnen met een aantal zuivelproducten.

Omdat er daarnaast regelmatig nieuwsberichten geschreven worden was het een goed idee om ook een blog in te richten op de site. Op deze manier kunnen ze ook meteen snel nieuws melden en mooie foto’s en verhalen delen. Ik vond het iedere keer weer een klein feestje om even langs te komen als we weer even moesten overleggen, en nam dan maar wat graag een flesje melk mee uit de winkel.

Filed Under: Berichten, Geen categorie, portfolio, Webdesign

De eigenaar van de tent

19 september 2015 By doris Leave a Comment

Gisteren de meest bijzondere ontvangst gehad van ons bandje ooit in mijn zangcarriere. Als we aankomen lopen zegt de eigenaar: “Dat zijn veel te veel spullen, dat past niet in de zaal.” Bij het opbouwen vragen we om een kopje koffie vragen en hij antwoordt: “Eerst werken, dan krijg je koffie.” Wanneer ik om cappuccino vraag moppert hij dat hij nog een beetje melk op moet schuimen ook. We zijn nog druk bezig met opbouwen, en dan wil hij dat we eerst alle flightcases weg brengen, maar we hebben nog een half uur de tijd voor het begint, dan dreigt hij ze zelf allemaal buiten te zetten omdat we niet opschieten en zegt dat we al anderhalf uur bezig zijn met opbouwen, of dat niet sneller kan.

Hij vraagt aan de technicus of deze muziek bij zich heeft. Waarop de technicus zegt dat hij dat niet heeft. De eigenaar zegt: “Dat kost zeker weer geld?” ” Nee” zegt de technicus, “ik moet alleen weten dat ik dat mee moet nemen, ik ben geluidstechnicus, geen DJ”.

Als we gaan soundchecken vind hij alles veel te hard en moet alles nog veel zachter. De zin in het optreden is ons in de schoenen gezonken, maar we houden ons voor het oog dat we het voor het leuke en lieve bruidspaar spelen en niet voor hem. Als we beginnen met spelen staat hij tegenover ons -achter de bar – met zijn armen over elkaar naar ons te kijken.

Als we klaar zijn spreekt hij me aan: “Zijn jullie nu al klaar, spelen jullie niet eens tot 1 uur?” Als ik antwoord dat ik daar niet over ga zegt hij: “Nou, jammer, ik stond net zo te genieten. Het mocht best wel langer.” Even later klets ik wat aan de bar met de bruid, zij biedt me een glas prosecco aan en vraagt aan de eigenaar om mij ook in te schenken. “Moet zij ook?” zegt hij tegen haar met een knikje mijn kant op.

Eenmaal ingepakt lopen we met al onze spullen naar buiten, om in te laden in de bus van de technicus. Ik draag een grote tas met kleren met me mee. “Is dat je beautycase?” vraagt hij. Even later komt de bassist naar ons toegelopen en vertelt dat de eigenaar hem gevraagd heeft wat we kosten want hij vond ons wel een goeie band. “Zeg maar tegen hem dat we 500 euro per persoon kosten. Maar dan moet hij wel mijn beautycase dragen”

Filed Under: Berichten, Geen categorie

Mijn moeder Anneke

26 augustus 2015 By doris 5 Comments

Deze week stuurde mijn broer mij via Whatsapp deze foto. Hij vertelde er bij dat hij een oud vrouwtje tegen kwam die vroeg: “Ben jij er één van Frits Bartels?”  Hij antwoordde dat dat zo was waarop ze zei: “Dan is je moeder Anneke.”  Het bleek dat dit vrouwtje vroeger een vriendin was geweest van mijn moeder. Dat wisten we helemaal niet.  Ze bleek deze foto van onze moeder te hebben toen ze 19 jaar was geworden.

Ik zit al twee dagen naar deze foto te kijken. Mijn moeder is nu 32 jaar geleden overleden. Ik vind het een hele mooie en romantische foto. Ze kijkt lief, en ik zie misschien toch ook een klein beetje weemoed in haar ogen. Ik vind niet dat ik op haar lijk. En mijn twee dochters ook niet.mama

Het is gek dat ik inmiddels ouder ben dan mijn moeder ooit geworden is. Als je kind eerder dood gaat dan jij, dan zeg je dat je je kind overleefd hebt, maar als je ouder bent geworden dan je eigen moeder, noem je dat dan ook overleven? Ik moet er echt niet aan denken dat ik -nu mijn kinderen zo volop in het leven staan- er tussen uit zou moeten piepen. Ik wil alles meemaken van ze, van nu tot in de eeuwigheid. 

Ik kijk nog eens naar de foto. 32 jaar geleden alweer en ik zie haar nog op het ziekenhuisbed liggen. Maar ik kan haar ook niet meer helemaal goed voor de geest halen, wat ik vooral zie in mijn hoofd zijn de foto’s die ik nog van haar heb. Ook haar stem hoor ik niet meer in gedachten. Ik weet wel dat je aan haar stem kon horen dat ze flink rookte. Een pakje Caballero per dag. En ze zat vaak met haar benen opgetrokken onder zich op de bank. Net als ik. Alleen ben ik eerder gestopt met roken.  

We hadden een caravan op Loosdrecht en mijn neef Frits zat dan eindeloos met haar te scrabbelen. Gekke flarden. Dan zie ik haar ineens weer haar pruik van haar hoofd aftrekken toen ze hoorde dat ze niet lang meer te leven had. En ik zie haar nog roken op haar sterfbed in het ziekenhuis, met lege vingers, verdoofd door de morfine en ook zag ik weer een lief klein meisje met blauwe ogen dat me aankeek. 

Gek genoeg heb ik geen hele warme herinneringen aan mijn jeugd met mijn moeder. Ik heb haar dat nooit kwalijk genomen. Ik denk dat ze geen makkelijk leven had, dat ze veel meer in zich had dan dat ze uiteindelijk gedaan heeft: ze was huisvrouw en later stond ze als ” foundation-adviseuse” bij de Livera. Op dat baantje was ze heel erg trots. Maar ze kon veel meer, alleen had ze haar tijd niet mee. Het was niet gebruikelijk als vrouw om te studeren en te werken. Ze was wel een van de eerste pilgebruiksters in Nederland vertelde ze ooit trots.

Stel dat ze nu nog geleefd zou hebben, dan was ze dik in de tachtig. Zou ze iets op Facebook gezet hebben, en wat dan? Zou ze me appen? “mijn rollator is stuk, kom even langs om hem te maken?”  Zo jammer dat ze mijn kinderen nooit heeft gezien. Ze had natuurlijk -net als ik- ook alsnog op latere leeftijd kunnen besluiten om een opleiding te doen. Maar zover heeft het niet mogen komen. Ze was altijd ziek, zo lang als ik me kon herinneren. In mijn beleving had ze steeds weer andere ziektes, soms lichamelijk, soms psychisch, maar naar een psycholoog gaan was echt not done toen. Ik kan me nog herinneren dat mijn verjaardagen soms niet gevierd werden, enerzijds omdat ik in de kerstvakantie jarig was, maar soms ook omdat ze ziek was. Dan stond haar bed in de huiskamer.

Dat mijn verjaardag dan niet gevierd werd vond ik niet zo erg, wat ik wel vreselijk vond was dat -als ik iemand meenam- dat die dan niet mee kon eten “omdat er dan niet genoeg was”. Ik heb me toen voorgenomen dat als ik later groot was, ook al was er maar 1 boterham in huis er dan nog altijd iemand mee zou kunnen eten, desnoods snijden we de boterham in vieren.

Mijn moeder was altijd op zoek naar erkenning, en eerlijk is eerlijk, ik moet tot mijn schaamte bekennen dat ik dat ook heb. Niet dat het altijd slecht is: je kunt er grote dingen mee bereiken, maar het heeft ook iets narcistisch. Ik denk dat ik van haar nooit goed geleerd heb om van mezelf te houden. En dat dat komt omdat er van haar nooit genoeg is gehouden. En dat is triest. Ik wou dat ik dat alsnog goed kan maken. Maar dat kan niet. Daarom stuur ik in gedachten een kus naar de hemel. Ik heb nooit verdriet om de moeder die er niet meer is, maar meer om de moeder die ze had kunnen zijn. Toen haar einde gekomen was vond ik ook dat ik iets moest zeggen tegen haar, iets dat voor mijzelf klopte met de waarheid toen, en ik zei: “Dag mam, we hadden nog zulke goede vriendinnen kunnen worden.”

Filed Under: Berichten, Geen categorie

Logowedstrijd Women on the web

21 mei 2015 By doris Leave a Comment

Ik ben al jaren lid van Women on the Web: een vrouwen netwerk op zakelijk, maar ook op vriendschappelijk gebied. Dit jaar werd er door WoW een wedstrijd uitgeschreven voor een nieuw logo. Het logo moest de juiste uitstraling hebben om een stempel te drukken op alle media-uitingen die er naar buiten gebracht moesten worden. Tot mijn grote plezier werd mijn logo van alle inzendingen gekozen als de winnaar, hoera! Binnenkort is het te zien op de vernieuwde website.

Mijn logo is op meerdere manieren te interpreteren, maar omdat het over het web gaat vond ik het leuk en passend om daarin een verwijzing te maken naar het apenstaartje. Daarbij symboliseert de zwierige letter W voor mij het vrouwelijke. Het kan gebruikt worden als een merk, een stempel. Het logo is zo gemaakt dat het op allerlei verschillende manieren toegepast kan worden, zowel los als samen met de pay-off. Omdat de WoW zich op verschillende fronten profileert is dat goed te combineren met het logo in combinatie met actieve woorden zoals ‘ontwikkelen’, ‘ontmoeten’, ‘samenwerken’ ‘bouwen’ etcetera die staan voor wat je met de WoW kunt doen. Met name het woord ‘ontwikkelen’ is in deze een  hele sterke: vrouwen ontwikkelen zich dankzij en met elkaar, maar ontwikkelen zelf ook zaken zoals een website.

 

logo-volledig samenwerken_web

4xlogo

Filed Under: Berichten, Geen categorie, Webdesign

Go Sylvana!

20 mei 2015 By doris Leave a Comment

De uitzending van DWDD gisteren met Sylvana Simons doen me terug verlangen naar de tijden van fatsoen en moraal. Hoewel… zijn die er ooit geweest? En zijn het gewoon de social media die blootleggen wat mensen werkelijk denken. Ik kan er met mijn hoofd niet bij en word er onpasselijk van. Not in my name.

Filed Under: Berichten, Geen categorie, Social media, Twitter

Beste meneer van nummer 23,

17 maart 2015 By doris Leave a Comment

ik stond vanmorgen lekker uitgeslapen op, en ik voelde me fris en fruitig. Ik heb eerst nog wat thuis gewerkt en toen ik buiten kwam scheen het zonnetje. Ik was zo blij! Toen ik bij mijn auto aankwam zag ik iets geks: mijn ruitenwissers waren allebei geknakt, zo leek het. Beide ruitenwisserpootjes staken hulpeloos in de lucht. Toen gebeurde er iets geks: de tranen sprongen in mijn ogen omdat ik me realiseerde dat iemand dat doelbewust gedaan moest hebben. Er stond een lieve Turkse meneer buiten in het pand ernaast een sigaretje te roken. Toen ik hem vroeg of hij iets gezien had vertelde hij dat u dat waarschijnlijk gedaan had. Omdat ik met mijn auto voor uw garagedeur was gaan staan en had aangenomen -omdat er geen kruis stond én geen bord- dat het dan mocht.

Maar dat mocht dus helemaal niet, en nu heeft u -meneer van nummer 23- dat mij duidelijk kunnen maken op een wijze  waardoor ik dus op een hel snel manier heel veel geleerd heb. Want nu weet ik het wel! En het was al zo’n mooie dag! En weet u wat het is: die Turkse meneer was echt heel lief. Want ik kreeg die gekke ruitenwissers niet zelf terug gebogen. Maar die lieve Turkse meneer ging mij helpen, en het zonnetje dat scheen me daar toch zo gezellig op ons! Zonder u had ik daar nooit zo gezellig samen met die Turkse meneer kunnen staan! En zonder u had ik me nooit gerealiseerd dat ik toch niet zo’n ongevoelig mens ben als ik altijd dacht, als ik maar weer eens de andere kant op kijk als ik op het journaal iets hoor over hoofden die afgehakt zijn en zo. Want het deed me echt wel wat hoor: ik stond me daar met tranen in de ogen, goed he?

En zonder u had ik ook nooit zo’n lollig berichtje erover kunnen schrijven, want zeg nou zelf: als ik alleen maar had geschreven over dat ik zo goed geslapen had en dat het zonnetje zo mooi scheen dan was dat helemaal niet interessant geweest toch? Dus daarom dacht ik: ik gun het u ook zo ontzettend om ook een keer zoiets bijzonders mee te maken. We leven tenslotte momenteel in een deel-economie zoals ze dat zo mooi zeggen. Nu moet ik alleen nog even bedenken wat ik u dan schenk, want om nou precies hetzelfde te doen is ook weer zo flauw hè?. Ik moet ineens denken aan die grap die ze vroeger uithaalden: iets met een drol in een krantje doen en dan aansteken en dan het krantje door de brievenbus doen. Zal ik dat doen? Weet u wat: ik denk er gewoon nog even over na voordat ik het doe. Want misschien hebt u er -net als ik- zelf ook helemaal niet over nagedacht wat u deed. Net als ik! Zijn we toch hetzelfde, wat is het leven toch mooi hè?

Filed Under: Berichten, Geen categorie

Moord & brand!

17 maart 2015 By doris 2 Comments

Wat is er toch aan de hand de laatste tijd? Het lijkt wel of iedereen alles gisteren -nee éérgisteren gedaan wil hebben. Ik werd gevraagd of ik dinsdag op een bepaalde tijd kon afspreken, maar omdat ik dan al de hele dag afspraken heb stel ik voor of het 2 dagen later kan, maar nee: dat kan echt niet dit-heeft-verschrikkelijke-haast-echt-het-moet-echt-NU! En degene is zelfs boos dat ik niet stante pede kan en gaat geïrriteerd dan zonder mij de afspraak inplannen. Oke…..? Ik kan echt niet heksen en zie eerlijk gezegd ook niet waarom het perse NU moet. Gaat er anders iemand dood? Ontploft er een kernbom?  is het een once in a lifetime experience? Moet ik mijn superwoman pak aantrekken en het raam uitspringen? Welnee! Tijdens de afspraak komt het gezelschap er achter dat ik kennelijk toch onmisbaar ben (dûh…) en gaan we het 2 dagen nog eens dunnetjes overdoen en uiteindelijk, nu 4 weken later is nog steeds niet gedaan wat nodig is om verder te kunnen…..

Of ik overleg met een klant over een eerste voorstel voor een ontwerp. Dat doen we aan de hand van een plaatje met een schematische tekening . De klant heeft allerlei zinnige aanvullingen en wensen en we maken er samen nog wat krabbels op papier bij, maar de nieuwe wensen gaan een stuk verder dan alleen maar een kleurtje veranderen. Het grijpt diep in op de hele constructie van de website. Dus ik leg uit dat dit even goed overlegd moet worden met de bouwer van de website en ik beloof de klant zo gauw  ik iets weet dat ik erop terugkom, in ieder geval binnen een week. Die kans krijg ik niet eens. Nog geen 24 uur later krijg ik een mail of het al klaar is want de klant wil al beginnen. Ik krijg niet eens de tijd om met de bouwer te overleggen want de klant hangt vervolgens steeds aan de telefoon en houdt me van mijn werk waardoor ik steeds langer moet wachten om de bouwer een briefing te kunnen geven en de klant uiteindelijk dus zelf debet is aan een langere wachttijd. En waarom? Sterft de mensheid anders uit? Is het de laatste druppel op aarde die men uitsluitend via mij kan bemachtigen?

Ondertussen kreeg ik op mijn whatsapp de vraag of ik op een bepaald tijdstip kon afspreken met een vriendin. Maar ik was aan het werk Ik heb dezelfde vraag drie keer herhaald langs zien komen, met steeds meer uitroeptekens erachter. Maar ja, ik was aan het werk, en dit was toch echt een privé vraag. Was er iemand zijn laatste adem aan het uitblazen? Was het de allerlaatste wens die hoognodig in vervulling moest gaan want anders zouden we allemaal opgegeten worden door een grote draak?

Vanavond onderweg met de auto naar huis werd ik gesneden door een agressieve automobilist die zijn vinger naar me opstak omdat ik niet snel genoeg doorreed. Hij wilde eerder thuis zijn dan ik denk ik. Of eerder dood, dat kan ook.

lovelifeWat zijn we tegenwoordig toch allemaal gehaast en wat is dat toch zonde. Ik betrapte me er vandaag op dat ik ineens intens naar een bergtop in de Himalaya verlangde. Niet steeds iedere dag die ratrace, van hollen hollen, en nóg sneller, nóg eerder. En dan dat gehijg in je nek: “Is het al klaar? Is het al klaaa-haar?!” Ik wil gewoon lekker rustig wandelen en af en toe om me heen aan een bloemetje ruiken, en de miertjes en de piertjes bekijken en genieten van alles. Dood gaan we toch wel, maar laat ons dan op zijn minst genieten van de wandeling er naar toe.

Filed Under: Berichten, Geen categorie

Heimwee, angst en glow in the dark

2 april 2014 By doris 2 Comments

Ik ben een beetje jankerig nadat ik deze week op een introductiebijeenkomst ben geweest van mijn werk voor een training voor 50 plussers.

50+ associeer ik met omroep Max, en lelijke windjacks, makkelijke schoenen, elektrische fietsen en beige, vooral heel veel beige, want beige kan altijd overal bij… Ik heb me een tijd geleden kapot gelachen toen -ik meen dat het Brigitte Kaandorp was- zich afvroeg: “en wanneer komt nou het moment dat je besluit om ineens zo’n kledingstuk aan te trekken?” Ik zie ze ook wel eens hangen bij MS mode: van die beige broeken met zo’n vouw erin: de horror!!

Maar sinds die middag ben ik dus een beetje labiel want weet je: ik kan er gewoon niet onderuit. Ik ben toch echt 56 jaar. Compleet met wiebelende kipfilet armen, een huid waarvoor er zelfs met Oil of Olaz geen redden meer aan is, altijd wel ergens pijn, en altijd koud.

Nadenkend over die bijeenkomst schiet ik ineens vol als ik eraan denk hoe ik zo hier gekomen ben: wat ik ervoor heb moeten doen, maar vooral ook: wat ik allemaal niet meer zal gaan doen.

Ik ben niet meer naïef, ik zal wat ik bereikt heb niet zomaar weggooien. Maar ook: de buitenwereld laat mij ook niet langer meer onbevooroordeeld toe. Ik hoef je niet uit te leggen dat solliciteren lastiger is bijvoorbeeld (hoewel het me rond mijn 50e toch twee keer is gelukt een geweldige carriereswitch te maken). Voor velen ben ik in ieder geval op papier ‘oud’ en de grappen zijn nu al niet van de lucht en natuurlijk doe ik flink mijn best ze nog harder te overtreffen want hé! humor is mijn sterke punt! Maar lastig is het wel want ik vind mezelf nog steeds best leuk en ik probeer daarbij mijn leven lang al anderen ook niet te beoordelen op basis van uiterlijk of getallen.

Maar ik voel vooral ook heimwee. Ik zie mijn dochter voor het eerst naar de universiteit gaan, haar studententijd tegemoet en dan realiseer ik me dat ik dat zelf nooit meer zal meemaken. Zelf nog kinderen krijgen is niet eens meer mogelijk, een eerste vriendje, en de Dam tot Damloop winnen hoogstwaarschijnlijk ook niet 😉

Volgens de trainster van de cursus  is de tijd van oogsten aangekomen: de derde fase in je leven waarbij je het bouwen achter je gaat laten. Met het afscheid van die fase heb ik moeite want ik vóel me niet oud en ik ben voor mijn gevoel nog volop aan het bouwen. Maar ik bén natuurlijk wel ouder. Onmiskenbaar. En tegelijkertijd word ik ook een beetje opstandig. Hoezo oud? Wie bepaalt of ik iets nog wel kan of hoor te doen? Dat bepaal ik toch wel even lekker zelf en als iemand daar moeite mee heeft dan kijkt ‘ie maar de andere kant op. En toch en toch… Ik draag geen minirokjes meer (mijn schoonmoeder vind al dat het niet kan haha), mijn haren blauw verven zal ik ook niet zo gauw meer doen en als ik sta te zingen met mijn band vraag ik me toch echt wel eens af of ik mezelf niet belachelijk sta te maken.

Afgelopen zaterdag nog had ik een paar van die glow-in-the-dark-sticks in mijn haar gedaan op een feest. Toen een meisje zei dat ik er leuk uitzag riep ik gauw gekscherend: “ja hoe ouder hoe gekker hè?” Om haar voor de zekerheid het gras voor de voeten te maaien zodat ik niet belachelijk gemaakt zou worden. En zij bedoelde het nog wel oprecht leuk en lief.

Heimwee en angst dus. Maar ook barstensvol verwachting om alles wat nog komen gaat. Nieuwsgierig of het me gaat lukken de rust te vinden, en te genieten van de verliefdheden van mijn dochters, en ze te helpen bij het oplossen van hun ingewikkelde levensvragen, en te beseffen dat mijn levenshouding -me kwetsbaar opstellen- me zo ongelooflijk veel heeft opgeleverd en dat ik het eigenlijk best wel goed gedaan heb tot nu toe.

Maar beloof me één ding: de dag dat je me aantreft terwijl ik een beige broek met een vouw sta te passen wil je me dan een euthanasiepil aanreiken?

Filed Under: Berichten, Geen categorie Tagged With: wijsheden

De teleurstelling voorbij

5 maart 2014 By doris

Ik kreeg vandaag een telefoontje dat mijn ontwerpvoorstel met enthousiasme is ontvangen en dat ik volgende week eraan kan beginnen. Ik had maanden geleden al een idee gelanceerd, maar net bij de verkeerde persoon: mijn voorstel werd van tafel geveegd en ik baalde flink. Weken later kon ik ’s nachts niet slapen omdat ik echt zeker wist dat het een goed idee was.

Toen bedacht ik dat ik eigenwijs ging zijn en besloot mijn voorstel toch nog uit te werken en het dan voor te leggen aan de juiste persoon. Maar ja, best een risico om veel tijd te investeren in iets waarvan je niet weet of daar tijd ruimte en geld voor is. De marketeer aan wie ik het uiteindelijk presenteerde reageerde precies zoals ik hoopte. Ze snapte meteen wat de meerwaarde van het idee was en hoe we dat meteen konden gaan toepassen. Alleen dat al maakte me zo blij.

Vandaag belde ze me op omdat ze het voorgesteld had aan de budgethouder. Het idee is met open armen ontvangen en ik mag gewoon aan de slag. het ziet er naar uit dat de hele merchandise lijn gebaseerd wordt op mijn concept. Jeetje. Ik heb gewoon een traantje weggepinkt. Afgewezen, teleurgesteld, laten bezinken, weer opgestaan, overnieuw begonnen, kwetsbaar opgesteld, erkend worden, applaus krijgen. Het leven is mooi.

Filed Under: Berichten, Geen categorie, Grafische vormgeving

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • Next Page »

Meest recente berichten

  • Sieverdingpsychologie
  • Een schrijnend geschenk
  • Een keten voor de kinderburgemeester
  • Meebewegen….. logo, visitekaartje & website voor Sieverdingpsychologie
  • Website voor Zorgboerderij Ons Verlangen

Tags

app beeldbewerking drinken eten grafisch vormgeven LoopvoorHoop meditatie opleiding pasta photoshop Recepten theater Tips Twitter wijsheden
  • Webkitchen
  • Instagram
  • Contact
  • Wie is Doris
  • Webshop

Copyright © 2019 · Agency Pro Theme On Genesis Framework · WordPress · Log in